Bungee !

Bungee jumping (skok na bungee) to skakanie z dużej wysokości na długiej elastycznej linie wykonanej zwykle z około tysiąca gumowych włókien.

Pierwszymi skoczkami byli rdzenni mieszkańcy wysp Pentecost (Nowe Hebrydy) na Pacyfiku. Młodzi mężczyźni skakali z bambusowych wież, zabezpieczeni lianami przywiązanymi do kostek, żeby udowodnić swoją męskość oraz, według wierzeń, zapewnić plemieniu urodzaj.

W kwietniu 1979 roku wykonano skoki w Wielkiej Brytanii z mostu Clifton Suspension Bridge w Bristolu. Wydarzenie to uznaje się za początek bungee jumpingu, gdyż był to pierwszy skok oddany poza wyspą Pentecost.

Guma bungee zbudowana jest z wielu setek cienkich lateksowych gumek a w renomowanych firmach dodatkowo wplatają taśmę alpinistyczną zapobiegającą nadmiernemu rozciągnięciu się. Stosuje się trzy grubości gum: cienka dla wagi skoczka od 40 do 65 kg, średnia od 65-90 kg, gruba od 90 do 120 kg. Można skakać w kilka osób naraz. Są cztery rodzaje uprzęży: taśma owijana wokół kostek, na korpus, na biodra, specjalna uprząż na kostki. Skacząc z zastosowaniem uprzęży na nogach należy założyć uprząż asekuracyjną na biodra lub korpus. Wypadki przeważnie spowodowane są nieodpowiednim zastosowaniem grubości gumy do wagi skoczka.

Turystyka ekstremalna - lądowa

Downhill  (DH, po polsku "zjazd") – jedna z ekstremalnych odmian kolarstwa górskiego, polegająca na indywidualnym zjeździe rowerem na czas po stromych, naturalnych stokach. Ścieżki zjazdowe są często bardzo wąskie, kamieniste czy poprzecinane wystającymi korzeniami. Nierzadko są też urozmaicone uskokami o różnej wysokości (dropami), które są najbardziej widowiskowe, lecz są też powodem najbardziej niebezpiecznych wypadków w zjeździe. Startujący zazwyczaj wypuszczani są na trasę z przerwami 30 sekundowymi (od najwolniejszego do najszybszego), jeden przejazd zazwyczaj zabiera od 2 do 5 minut.

Najczęściej rowery zjazdowe ważą w przedziale 16-20 kg, są w pełni amortyzowane i posiadają geometrię odmienną od reszty rowerów górskich. 203 mm (8 cali) skoku zawieszenia jest niejako normą, jakkolwiek są również modele mające nawet 300 mm. Dużej średnicy 203 mm tarczowe hamulce hydrauliczne (podobne budową do motocyklowych czy samochodowych) pozwalają szybko zatrzymać się, nawet przy sporej prędkości. Rowery zjazdowe i freeride'owe są bardzo podobne, choć są między nimi pewne nieznaczne różnice. Głównie zmiany sprowadzają się do niżej osadzonego środka ciężkości, dłuższego rozstawu osi i bardziej płaskiego kąta główki, co owocuje większą stabilnością i bardziej przewidywalnym prowadzeniem roweru podczas skrętów przy dużych prędkościach.

Wypadki śmiertelne Base Jumping'u

Poczynając od 11 kwietnia 1981 do 8 października 2010, zginęło co najmniej 158 skoczków uprawiających ten sport. Jeden z ostatnich śmiertelnych wypadków miał miejsce 13 listopada 2009.

• 26 marca 2009 we włoskich Dolomitach podczas kręcenia spotu reklamowego zginął Shane McConkey, uważany za pioniera ekstremalnego narciarstwa i znany z połączenia BASE jumpingu z narciarstwem.

• 13 listopada 2009 w szpitalu w Zurychu zmarł w wyniku odniesionych obrażeń Ueli Gegenschatz, szwajcarski BASE jumper, paralotniarz i skydiver; kilkukrotny rekordzista świata. Dwa dni wcześniej wykonał skok z 88-metrowego wieżowca Sunrise Tower w Zurychu. Podmuch wiatru spowodował, że stracił kontrolę nad skokiem, a następnie z impetem uderzył w ziemię.

Base Jumping

Nazwa pochodzi od angielskich słów: Building (budynek), Antenna (antena), Span (przęsło), Earth (ziemia) – jest to rodzaj sportu ekstremalnego, polegającego na wykonywaniu skoków spadochronowych z obiektów takich jak: wieżowce, mosty, maszty, urwiska górskie, itp.

Głównymi czynnikami ryzyka jest krótki czas, jaki skoczek ma na otwarcie spadochronu, oraz odległość, jaka dzieli go podczas lotu od obiektu, z którego skacze. Nie bez znaczenia jest również to, że base jumper wyposażony jest na ogół tylko w jeden spadochron (posiadanie zapasowego jest często zbędne ze względu na krótki czas lotu, co uniemożliwia jego otwarcie). Kolejnym problemem jest samo lądowanie, które z reguły odbywa się na dość małej przestrzeni.

Turystyka ekstremalna

Od 1970 roku ten rodzaj turystyki grupuje najbardziej wyspecjalizowane formy działalności turystów. W społeczeństwach sytych, żyjących w betonowym i asfaltowym krajobrazie, ludzie zaczęli szukać możliwości wyżycia się w naturze i odreagowania stresów. Muszą tylko uwielbiać ryzyko i szaleństwo. Piechurzy podejmują próbę jednorazowego pokonania 100 km i więcej, kajakarze spływają z gór rwącymi potokami, kolarze forsują szczytami ścieżki górskie, narciarze wchodzą na nartach na wysokie szczyty, aby zjechać z nich po terenie przygodnym, po nietkniętej ratrakiem pokrywie śnieżnej.

Rafting

Coraz bardziej popularne, wśród młodych i nie tylko osób, staje się uprawianie sportów o podwyższonym ryzyku, zwanymi sportami ekstremalnymi. Są to dyscypliny sportowe, których uprawianie wymaga ponadprzeciętnych umiejętności, odwagi i ponoszenia dużego ryzyka, a także bardzo często stanowi zagrożenie życia. Do grupy sportów o podwyższonym ryzyku należą wszystkie dyscypliny sportowe uprawiane poza szlakami czy terenami do tego przeznaczonymi. Do sportów ekstremalnych zalicza się w szczególności: BASE jumping, speleologię, sporty lotnicze, kolarstwo górskie, motocross, jazdę na skuterach wodnych, wyścigi łódek motorowych, czy wspinaczkę wysokogórską. Ostatnio w Polsce coraz popularniejszy staje się parkour czyli pokonywanie przeszkód w efektywny sposób.

Spływ pontonowy rwącą górską rzeką, skok na linie, czy inne sporty ekstremalne wymagają nie lada odwagi. Istnieją jednak osoby, które bez tego typu doznań nie potrafią przeżyć, a co więcej czasem uprawianie tego rodzaju sportu nadaje sens ich życiu. Myślę, że może być to związane z tym, że jak się raz spróbuje, to potem trudno się od tego ekscytującego i podwyższającego poziom adrenaliny w organizmie sportu uwolnić.